Na twee nachten ter observatie in het ziekenhuis mogen Vern en ik naar huis. Het gaat prima met ons allebei. Wel zitten Vern’s beide beentjes inmiddels helemaal in het gips. Hij heeft waarschijnlijk zogenaamde klompvoetjes en die willen ze zo snel mogelijk corrigeren zodat hij over een jaartje gewoon zijn eerste stapjes kan zetten. Het is onduidelijk hoe ernstig het allemaal is. Voorlopig zit hij drie maanden in het gips en dan worden er foto’s gemaakt om te kijken of er operatief ingegrepen moet worden. Het was natuurlijk wel even schrikken, maar inmiddels zijn we een beetje aan het idee gewend. Bovendien zijn we blij te merken dat Vern geen last heeft van het gips. Hij blijft een tevreden baby, ‘t zijn de maagkrampjes die hem soms parten spelen.

Ook Nona is heel blij met haar broertje. Ze wil hem steeds vasthouden. Eventjes maar, want dan vind ze hem wel wat zwaar. Soms moeten we haar terugfluiten als ze zo ongeveer bovenop hem kruipt als hij beneden in de reiswieg ligt. Ze is echt heel lief voor hem en heeft gelukkig nog niet gevraagd wanneer hij weer weggaat…