Een week met werk en op vakantie naar Chicago.

Josette had er een SIOP conferentie, voor ons een reden er een paar dagen vakantie aan vast te plakken.

Nona werd lekker verwent. Meer is er te lezen in het chicago dagboek.

Nu gaan we met mama naar het field museum.
Met de bus gaan we naar het museum campus en die zet ons daar voor de deur af.
De toegangsprijs is pittig, ondanks dat de lonelyplanet ons meldt dat het vandaag een vrije toegangsdag is (het zal niet de eerste keer zijn dat de lonelyplanet het mis heeft en waarschijnlijk ook niet de laatste). Sue, de meest complete en grootste t-rex, lacht ons weer vriendelijk toe.
We bekijken de vogels en een stuk van de Indianen- expositie. Het is een ouderwets museum, veel van alles en allemaal naast elkaar opgesteld. Nogal saai.
Het Shedd aquarium valt tegen.
Ook is het er erg duur. We nemen een minipass, dat is alleen voor het dolfinarium, maar kunnen gewoon overal komen.
De dolfijnenpresentatie is vooral een milieu-praatje, “Gooi geen plastic zakjes weg want daar raken de dolfijnen in verstrikt” , en “Neem maar 1 servetje in plaats van 5 dan spaar je 100 bomen”.
We zien er bijna niks van want met zo’n kar als wij hebben ben je niet overal op tijd.

Twee uur wachten op de volgende voorstelling lijkt ons te lang, er is hier verder niet veel te zien of te doen.

Donderdag 8 April
Terugvliegdag, we vertrekken donderdag om 3 uur en landen vrijdag om half 10 op Schiphol. Om half 1 zijn we thuis, de JetLag kan beginnen.

	Vandaag is de toegang tot ‘ the Art Institute of Chicago’ gratis en dus lopen er heel wat schoolkinderen rond. Af en toe luister ik stiekem mee naar de uitleg van de lerares. Simpel en verhelderend. Er hangen wat klassiekers: Seurat’s Zondagmiddag in het park, Hooper’s Nighthawks en Margrite’s Ceci n’est pas un pipe. We rennen langs de impressionisten en concentreren ons op de hedendaagse kunst.

Na de lunch kopen we een kaartje voor de architectural tour langs de moderne wolkenkrabbers. De docent leidt ons twee uur lang door het hartje van de stad en geeft uitleg over de bouwstijl van moderne ontwerpers als Mies van der Rohe.Ik heb nooit zo op de details gelet, maar met wat uitleg leer je de ontwerpen toch waarderen: hoe het geraamte is weggewerkt, hoe de onderkant zo open mogelijk is gehouden, hoe binnen en buiten in elkaar overlopen, hoe de hoeken zijn afgewerkt en hoe glas en staal afwisselend overheersen, afhankelijk van de hoek van waaruit je het gebouw bekijkt.

Toch, sommige blijven ronduit lelijk. Op eigen houtje bekijken we ook nog even de lobby van de Rookery, ontworpen door Frank Lloyd Wright. Geen onderdeel van de toer, wel erg mooi.

Nona heeft het grootste deel van de wandeltoer geslapen, maar nu ze wakker is heeft ze het ook echt gehad met de buggy. Ze wil lopen. Het is inmiddels lekker weer geworden, de zon schijnt uitbundig en nodigt ons uit voor een lekker lome namiddag in het park. We installeren ons op het gras en spreken af dat Nona tot het voetpad mag voordat we erachteraan gaan om haar terug te halen. Dat is dus heel regelmatig.

De conferentie is afgelopen, dus vandaag gaan we met z’n drieën op stap. Met de metro (de El) gaan we naar het Museum of Science & Industry.
We zijn de enige blanken in de wagon, want alleen arme Afro’s reizen zo. We belanden in een niet al te indrukwekkende buitenwijk van Chicago en lopen over het universiteitsterrein naar het museum.

Het museum oogt een beetje rommelig. Ik heb moeite me te oriënteren, zoveel is er te zien. We kiezen voor de genetica, de spoorwegen, de gecomputeriseerde fabricagelijn en de fototechniek. Overal even op de foto.

We sluiten de dag af in ‘ the idea factory’, een grote speelplaats met ook een speciaal plekje voor de allerkleinsten. Nona is er anderhalf uur zoet is. Ze klimt over de kussens, sjouwt met emmertjes water en ontzoekt het kookstelletje in het plastic minihuisje.

Josette hoeft maar een halve dag te werken.
Daarna halen we haar op.

“Ride the ferries wheel” roepen ze bij de Navy Pier.
Onder de speakers van mr. F. Sinatra doen we dat.
Chicago, my kinda town.
Da’s vreemd, was het niet: New York New York ?

De wheel komt maar tot een zielige hoogte vergeleken bij de wolkenkrabbers van de stad. Na 7 minuten staan we weer op de grond.

De fontein voor de navy pier spuit plasjes water, heel mooi hoe ze in de wind uiteenvallen.

In het hotel gaat Nona op de gang spelen.
Als ze even weg is komt ze terug met de inhoud van haar toilettas, paracetamol en zuiveringszout.
De gang lijkt eindeloos lang.

We zetten Josette in het Sheraton hotel af voor haar SIOP conferentie en posterpresentatie.
Met Nona ging ik naar de Navy Pier, de ‘3drides‘ lijkt me niks voor haar, het leukst vind ze het om naar andere kinderen te kijken. Het gaat allemaal laat en langzaam open.
’s Middags gaan we bij Josette kijken, waarna we een lunch nemen in het Sheraton hotel. We gaan vroeg naar bed en vergeten te dineren.

Als we Josette bij het Sheraton hotel hebben afgezet gaan we aan de wandel.
Ik denk dat we naar de zoo gaan maar loop helemaal de verkeerde kant op. We gaan een lange tunnel door met achter elke steunpaal een bed voor een zwerver. Nona vindt de tunnel maar niks. Lawaaierig en vol met uitlaatgas. Ze doen me aan de tunnels in het spel Grand Theft Auto denken. Ondergrondse kruisingen en parkeergarages.

Achter dit alles ligt Grant Park, de voortuin van Chicago. Het is er verlaten. Nona en ik zijn de enige aanwezigen en Nona slaapt. Er is hier niets te doen. Alles is dicht en er is niemand.
Ik kijk op de kaart of ik op de goede weg ben. Niet dus. Helemaal aan de verkeerde kant.

Even verderop zie ik een groot gebouw met tentoonstellingsbanners. Het gaat over de verboden stad, dat lijkt me wel wat.
Het is The Field Museum.
Vandaag is het “Not a stroller day”. Dat betekent dat ik alleen maar naar de gewone expositie kan, ook leuk. Er is een afdeling met opgezette dieren. Halverwege wordt Nona wakker:
“Ow, kwakwa !”. De vogels vindt ze heel leuk, van de grotere dieren is ze erg bang. Lekker los rondlopen. “Kom Nona, we gaan deze kant uit.”

Voordat we Josette gaan ophalen eerst nog een dutje doen.

United Airlines vertrekken vanaf gate G.

Al heel vroeg stonden we in de rij, waardoor we op het inchecken moesten wachten. We hadden bij hotel Ibis geslapen om hier op tijd te kunnen zijn zonder midden in de nacht te vertrekken.
De buggymocht niet mee aan boord, de vlucht zit helemaal vol.
Terwijl Joeri de waiver en de declare-formulieren invult doet Nona een dansje op de stoel.

De vlucht duurt 8 uur en met een tijdsverschil van 8 uur komen we dus aan op het tijdstip dat we vertrekken: 12 uur ’s middags.
We zijn opgewaardeerd naar economy-plus. Lekker extra beenruimte dus.
Dat is wel fijn met Nona erbij, ook voor de mensen voor ons.

Heel leuk en gezellig, in de Water Tower Place zit Wow Bao, aziatisch fast food. Je kunt er een snelle bao krijgen of een chicken teriyaki.

Om 3 uur ’s nachts dineren we bij Grand Lux Cafe, o nee, het is lunch.

We slapen in het Millennium Nickerbocker hotel, in Walton street. Zodra we de taxi uitstappen waaien we weg. Hmm, weten we meteen waarom het hier the windy city heet.
Alles wat we bij ons hebben past gelukkig achter in de taxi: Grote koffer, gele koffer, onze freestyle buggy, laptop, verzorg tas, werk tas. Wat een kofferbak.
De portier kijkt een beetje op als ik in no-time een enorme buggy in elkaar zet.

Nona doet aan al die Jet-lag gewoon niet mee. En wij worden toch ook wel erg moe.
Op tijd naar bed dus, lekker slapen in ons king-sized bed.

  Uit met de pret!

Een van Nona`s grote hobbies van dit moment is de trap beklimmen.

Ze kan het al heel goed; helemaal zelf naar boven in een flink tempo.

Maar het is wel heel gevaarlijk. Af en toe moet ik haar van een val beletten.

En wat gaan we eenmaal boven doen? Weer terug naar beneden.

Dat is nu dus afgelopen. Hekje voor de trap moet di alles gaan voorkomen.

    Een hele week er tussen uit.

Papa en Mama gaan op wintersport. Met hun vriendjes naar Val Thorens.

Nona gaat uit logeren; eerst naar oma en opa Appeltje en de tweede helft van de week naar opa en oma Frans en Anne.

Vrijdag geven we haar af, toch wel moeilijk, maar ook wel fijn om met z`n tweeen te zijn.

In Frankrijk stuiven we door de sneeuw.

Bruin komen we weer thuis. Nona is heel blij ons te zien, dapper laat ze ons al haar nieuwe kunstjes zien: klimmen op de stoel, stapjes door de kamer. Wild danst ze in het rond. Als we gaan is ze even bang dat ze niet mee mag, nee nee liefje, zolang kunnen we niet zonder jou.

Thuis slapen we vanaf 3 uur weer met z`n drieen.